Een paar weken terug had ik Wollie weer even in huis genomen, omdat ze blijkbaar last had van urinebrand. Ik probeerde dit met babyzalf (Newderm) zoveel mogelijk te verhelpen, en na een paar dagen mocht ze weer buiten bij de groep. Ik wou haar ook niet te lang scheiden van de rest, dus toen het weer bijna in orde was, verhuisde ze.
Maar met heel de sitatie van Speedy, had ik wat minder tijd en minder oog voor de buitenkonijntjes. De laatste dagen zat Wollie vaak op het verdiepje, maar wel helemaal in het hoekje met haar hoofdje bijna door de draad. En meestal bleef ze daar een tijdje zitten, zelfs als ik eten kwam brengen...
Daarom nam ik haar woensdagavond op om haar bij de rest te zetten, maar haar poep voelde ontzettend warm aan, en toen ik haar opdraaide, zag en rook ik meteen dat er iets niet in orde was...
Dus meteen naar binnen voor een grondige checkup. Nu, ik hoefde niet lang te kijken, want ik zag het zo al: MADEN!!! Zo vreemd dat zelfs eind oktober deze vieze dieren nog voorkomen, maar ja... Ik heb wel geen foto van deze beesten zelf, want het is toch maar een vies zicht!
Er schiet niet veel meer van haar staartje over...
Gelukkig (of niet?) heb ik wel al ervaring met maden bij konijnen, dus wist ik perfect wat te doen. Eerst één voor één verwijderen met een pincet (en ze waren al van behoorlijk formaat helaas), daarna haar poepje even wat laten weken in water met Dettol, en dan haar medicatie toedienen, namelijk pijnstiller (metacam) en antibiotica (had ik nog staan van Speedy). Gelukkig liet ze alles behoorlijk toe, maar was toch blij dat ik de hulp had van Wim om haar vast te houden, zodat ik rustig alles kon doen voor haar. Ik probeerde het vuile haar ook zoveel mogelijk af te knippen.
Haar achterwerkje...
Wollie heeft dat al vaker voorgehad, één van de vorige keren was twee jaar geleden net voor we op reis vertrokken, maar toen was een groot deel van haar poep al opgegeten. Gelukkig was het nu nog niet zover, maar het moet wel ontzettend pijnlijk geweest zijn voor haar. Maar ik was heel opgelucht dat mijn taaie oude tante van 7.5 jaar oud meteen na haar behandeling begon te eten, en ondertussen gaat het al weer een stuk beter!
Haar geslachtsorgaan staat niet meer gezwollen, ze is goed actief, en elke dag check ik of er nog beestjes zijn. De eerste dag heb ik er nog een paar kleine uitgehaald, en dan de volgende dag nog een grote. Maar ja, één is al genoeg om veel schade aan te richten, dus laat ons hopen dat ze nu voorgoed verdwenen zijn.
In tussentijd woont ze binnen, en ik ben blij dat er eindelijk weer een beetje leven in huis is, want ze huppelt vrolijk rond!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten