Ik huppel, maar ik zie niet waar ik heenga. Mijn ogen zijn zo warm en dik, ik kan niets meer zien van de ooit zo mooie wereld rond mij. Ik voel me zo moe, en alles doet ook zoveel pijn. Al een tijdje loop ik zo rond, het is allesbehalve leuk.
Vroeger kreeg ik mijn bakje eten voorgeschoteld en af en toe een worteltje, maar nu moet ik zelf mijn boontjes doppen en op zoek gaan naar wat lekkers. Niet zo simpel als je dat allemaal niet gewoon bent. Korreltjes heb ik niet gevonden tot nu toe... Ik probeer hier en daar wat aan te knabbelen, sommige dingen zijn lekker, andere dingen dan weer niet. Ook al die vreemde geluiden maken me zo bang...
En zeker nu ik niets meer zie, is alles zo beangstigend... Ik huppel, maar ik loop overal tegenaan. Daarom is het beter om maar gewoon te blijven zitten, het ontbreekt me aan kracht om nog ver te huppelen.
Plots hoor ik een warme, lieve stem. Die mevrouw woont in de buurt en spreekt me aan. Ik hef even mijn kopje op om haar te zien, maar mijn dikke oogleden verhinderen dat...Ze zou me willen oppakken en knuffelen, maar zegt dat ik te ziek ben, en dat ze op moet letten voor haar eigen konijntjes. Jammer, want ik zou een knuffel wel goed kunnen gebruiken nu...
Ze begint te praten, maar niet tegen mij. Ik hoor dat ze ook aan het huilen is. Dat weet ik nog van toen mijn baasjes ruzie hadden en het kindje moet wenen... Even later zegt ze dat de dokter mij zal komen halen. Een beetje later hoor ik het geluid van een auto, dat herken ik nog van vroeger, toen ik wel nog kon zien. Ik voel twee warme handen om me heen en word in een doos gestopt. We rijden weg en een paar minuten later stoppen we alweer. Met doos en al word ik uit de auto gehaald, het schudt een beetje, maar het voelt wel goed aan. De doos gaat open en door de kleine spleetjes van mijn ogen zie ik fel licht. Weer voel ik de warme handen van de dokter, en ik krijg eindelijk weer eens aaitjes. Iets wat vroeger héél vaak gebeurde, maar dat is helaas al lang geleden nu...
Ik hoor de lieve stem van de dokter van alles tegen me zeggen, maar ik weet niet meer precies wat. Ik was al blij dat ik weer ergens warm en droog zit, en aandacht krijg. Plots voelde ik iets prikken in mijn velletje, en even later nog eentje. Mijn oogjes plakken al dicht, maar ik word moe en mijn oogjes gaan nu helemaal dicht. Mijn hartje klopt, en dan stopt het...
Even later begint het weer te kloppen, veel vlugger en harder dan ooit tevoren... Ik word wakker en tot mijn grote verbazing kan ik weer zien!!! Ik heb helemaal geen last meer van mijn oogjes en ik maak een binkie, zo blij ben ik! Ik kijk goed rond me om te zien waar ik ben, maar ik herken het niet... Zover ik kan zien, alleen maar gras en paardenbloemen en wortels!!! Ik begin te eten, want ik heb reuzenhonger. Dan toch maar even op mijn achterpootjes staan om de omgeving te bekijken. Zalig om de zon op mijn snoetje te voelen schijnen. Even verderop zie ik een prachtige regenboog, en héél véél andere konijntjes. Ooo, wat ziet deze plaats er toch mooi uit, veel beter dan waar ik vroeger woonde!!! Nu heb ik eten zoveel ik wil knabbelen, allemaal lekkere dingen, en heb ook heel veel vriendjes om mee te spelen. Ik ben een gelukkig konijntje nu, niet meer ziek en zonder zorgen...
Dit konijn werd op 29 september gevonden in Diksmuide door Edith en is helaas door de ernst van de myxomatose ingeslapen door de dierenarts die dit volledig op eigen kosten heeft gedaan.
Nog maar eens een duidelijk verhaal dat inenten levensnoodzakelijk is voor je konijnen en dat het dumpen van dieren helaas geen oplossing is, want ze zijn ten dode opgeschreven. Sommigen hebben het geluk om tijdig gevonden te worden, anderen hebben dat geluk helaas niet en sterven vaak een pijnlijke dood.
Neem contact op met het lokale asiel of gespecialiseerde konijnenopvang om hen af te staan, zodat ze in goede handen komen en kans maken op een nieuw huisje. Dumpen is laf en is vaak de doodstraf voor je konijn!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten