Zaterdag zat ik in de auto op de terugweg om Nina op te halen, toen ik mijn GSM hoorde rinkelen. Ik was toch bijna thuis, en belde meteen terug naar Ann. Er was blijkbaar iets vreemds aan de hand met Bonnie, en we dachten dat ze misschien van het hok gevallen was waar ze zo graag opligt. Blijkbaar was haar poep serieus gespannen, wiegde ze met haar hoofdje.
Ik wist ook niet wat er aan de hand kon zijn met haar, dus ik raadde Ann aan om eventueel metacam te geven om de pijn te stillen, en even met haar pootjes te bewegen om te zien of er inderdaad geen breuk of verstuiking of zo was. Daarom werd ze uit de grote blijvertjesren gehaald, en in een hokje gezet in de grote stal.
Maar tot onze grote verbazing, zag Ann op zondagmorgen dus wat bewegen in het hok, en ook massa's haar. Tja, kan maar één ding betekenen, namelijk een nestje... Dat hadden we absoluut niet verwacht bij Bonnie, want ze had net jongen gebaard toen ik haar samen met Clyde ging halen, maar die waren allemaal dood.
Ondertussen is het nestje van Bonnie vandaag verhuisd naar het grote hok. Nu we toch bezig waren met de grote kuis, hebben we geopteerd om haar daarin te steken, als de kleintjes de wereld willen verkennen, dan hebben ze daar de plaats in natuurlijk. Ze liggen in een klein hondenmandje, en we hebben eerst onze handen goed in het oude hok gehaald (om te ruiken naar Bonnie) voor we het nestje integraal erin gelegd hebben. Bonnie hadden we niet zelf uitgehaald, maar lieten haar zelf in het hokje lopen. Ze ontdekte al vrij snel haar kleintjes, en we waren gerustgesteld dat ze ze even besnuffelde.
Zo lief om die kleintjes te zien krioelen. Het nestje hebben we afgemaakt met wat platen, zodat de kleintjes niet gestoord zouden worden door ons of de honden. Bonnie was meestal in de buurt van het mandje te vinden. Op een gegeven moment liep ze ook in het mandje, en begonnen de kleintjes meteen te zogen. Maar toen liep ze weg, en belandde er ééntje op de rand van de mand, maar gelukkig wriemelde die kleine zich terug naar het warme nestje bij zijn broers en zusjes.
De twee dode kleintjes, met toch al alles erop en eraan...
Maar aangezien ze toch nog die dag een paar uur samen had gezeten met Clyde voor ik haar ging oppikken, was ze dus weer gedekt. Ik had gedacht dat het 1 of 2 dagen duurde voor ze opnieuw gedekt konden worden, maar dat was dus mis. En het was dus een totale verrassing om daar een paar roze wormpjes te zien in het hok. Ann heeft de twee dode konijntjes verwijderd en later even vlug gekeken hoeveel kleintjes er dus waren. Het blijken er dus 6 te zijn, wat dus betekent dat we over een 2-tal maand al deze kleine ukjes gaan moeten laten adopteren. Hopelijk zijn er mensen genoeg die jonge konijntjes in huis willen nemen.
Het zijn twee kleintjes, een zwartje en een rostje. We hebben de konijntjes nog niet uit hun nestje gehaald om te checken, en het is normaal gezien nu toch te vroeg om al het geslacht te bepalen, dus hebben ze ook nog geen namen gekregen.
En Joe ging zondag van bij mij naar de opvang. Hij had al van de zaterdagavond in een kleiner hok gezeten, en dat vond hij allesbehalve leuk. Ann wou hem "verwennen" door in het megakot van Bono te steken, maar blijkbaar moet er een slotje niet helemaal dicht geweest zijn, waardoor Joe het hazenpad gekozen had... Gelukkig bleef hij in het grote hok waar onze opvang in gevestigd is, maar voor hetzelfde geld was hij weg. Maar op maandag kwam er een einde aan zijn vrijheid. Ik bracht een net mee, maar het die hadden we niet nodig, want na een paar minuten hadden we hem al beet!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten