Konijntjes naar de regenboogbrug...

Helaas hebben we de afgelopen 2 weken afscheid moeten nemen van 6 konijntjes... Drie opvangers en 3 blijvertjes zijn over de Regenboogbrug gesprongen.  Dat is veel op korte tijd om te dragen en natuurlijk beginnen we na te denken of er hier iets "heerst".  Maar langs de andere kant zijn ze allemaal aan wat anders gestorven, en we proberen hier toch altijd zo goed mogelijk de hokken te kuisen en te ontsmetten met Dettol...

Hieronder even het triestige overzichtje...

We hadden al bericht over Vianna en Domino, die overleden op 25 januari... http://vrolijkekonijnenhol.blogspot.com/2016/01/rip-domino-en-vianna.html

Maar ook Xanne wou plots niets meer eten. Dwangvoer van Critcal care en gemixte groentjes konden haar ook niet bekoren. Ze was ook aan het knarsetanden en dat kan wijzen op pijn of op een tandprobleem.  Ze probeerde wel te eten, maar telkens ze iets at, hoorde ik het verschrikkelijke malende geluid. Ook zij werd naar de dierenarts gebracht voor verder onderzoek en opvolging.  De toestand was kritiek, want er zat slijm in haar mest (mucoide enteropathie) en ook veel gas in de darmpjes. Helaas mocht het ook voor haar niet zijn, want ze is in de late namiddag bij de dierenarts gestorven...

Met het koude en natte weer ben ik helaas ook niet lang buiten, en kan vaak de signalen onvoldoende zien als er wat scheelt... Hopelijk wordt het snel weer langer klaar en beter weer...

Slaapzacht, lieve meid...

En dan nog de drie blijvertjes met tandproblemen...

Op dezelfde dag dat ik merkte dat het niet zo goed ging met Xanne, zag ik ook dat Dido er maar sipjes bijzat.  Ik merkte een klodder kak aan haar achterste, met doorzichtige sliertjes. Wormen dus, en ik nam haar binnen in de garage in een grote ren, en startte een behandeling met Panacur.  Omdat het niet zo evident is om dat toe te dienen aan een Franse hangoor, deed ik dat op haar korreltjes.

De laatste foto bij mij thuis

Maar op donderdag 5 februari kreeg ze precies moeite met ademen en 's avonds was het alleen maar erger, en dan ben ik nog om 23u naar de dierenarts gereden om haar binnen te brengen.  Toen ik 's morgens opbelde, was haar strijd helaas al voorbij.  

De allerlaatste foto, bij de dierenarts

Wat zal ik haar speciale snoetje missen... Op de konijnenkoer zal ze nooit meer voor mijn voeten lopen, en zal ik haar nooit meer moeten "wegjagen" van de groentenvoorraad waar ze altijd naar huppelde als ze de kans kreeg.  Ze zou alles gedaan hebben om te eten, maar toen ze dus die bewuste avond zelfs haar korrels niet aanraakte, wist ik dat er iets mis was.

Nooit stond dat mondje stil..

Ach, ze is hier toch anderhalf jaar een heel gelukkig konijntje geweest, met alles wat ze zich maar kon wensen.  Het was zo'n schatje en ook een beetje de mascotte van de opvang, zoals haar zijn er geen twee.  Het nieuws sloeg ook in als een bom op haar fanpagina, waar ik vanaf ze hier was, haar avonturen had gepost...

Dit is haar pagina: https://www.facebook.com/sadbunnyDido/ en deze zal verder gebruikt worden om te vertellen over de blijvertjes van onze opvang, wel in het Engels.

Op 5 februari zag ik tijdens mijn voederronde dat Indis niet meteen naar de groentjes ging om op te eten.  We hadden de dag voordien nog een afspraak gemaakt voor een checkup van haar tandjes bij de dierenarts op de dinsdag in de vakantie.  Maar toen ik haar opnam, zag ik dat heel haar kin dik stond en dat het helemaal nat was. 

Het mondje van Indis

Niet goed dus!  Ik maakte dus wéér dwangvoer en papjes, en ik heb nog nooit een konijntje gehad die dat zo goed opat.  Ook broertje Haldir had ik een week intensief verzorgd met zo'n papjes. Omdat ze zo goed at, nam ik contact op met de dierenarts voor de volgende morgen te komen.  

Jump to eternity...

Maar dat heeft ze helaas niet meer gehaald. Toen ik haar nog 's morgens vroeg wou dwangvoeren, sperde ze haar mondje wagewijd open en begon te krijsen.  Ik heb al zoveel konijntjes begeleid op hun laatste momenten hier op aarde en ik besloot om met haar in de zetel te gaan zitten om haar gerust te stellen.  Maar ze probeerde telkens weg te springen (= de oversteek maken) en ik legde haar in de zetel voor haar laatste tocht terwijl ik haar streelde... En ze was gelukkig, want ik zag haar staartje zo weg en weer schudden, ze zag waarschijnlijk haar broertjes terug...

Nooit meer pijn...

Het is natuurlijk een dubbel gevoel, ik heb het liefst dat ze bij mij in mijn armen kunnen sterven, maar soms is de dierenarts nog het enige wat we kunnen proberen om hun leven te redden.  Konijntjes zijn zo'n tere dieren, mensen staan er nog veel te weinig bij stil dat er zo snel wat kan mislopen...  Maar ik ben er zeker van dat Indis hier 3 maand nog een mooi leven heeft gehad, in tegenstelling tot broer Gwindor (kort na aankomst gestorven) en Haldir (moeten laten inslapen omwille van abcessen tot op het bot).  Toen zij gestorven waren, heb ik gezworen om jouw hier te houden en goed voor je te zorgen... Jammer dat het maar zo kort was... Ik heb haar samen met haar broertjes begraven...

Over hun verhaal kun je hier ook nog lezen: http://vrolijkekonijnenhol.blogspot.be/2015/10/lief-en-vooral-veel-leed-in-de-opvang.html en http://vrolijkekonijnenhol.blogspot.be/2015/11/fuck-de-fokkers.html

Indis woonde al die tijd samen met Ritchie, die ook in de periode dat Indis en haar broers hier aankwamen gestorven was... Omdat hij zich niet eenzaam zou voelen, had ik nieuwkomertje Eleni, ook met tandproblemen, bij hem gezet.  Maar hij miste zijn grote liefde en heeft zich helemaal laten gaan en stopte met eten...

Ritchie met zijn eerste vrouwtje Mopsie, was ook een zalig koppeltje, ze deden alles samen...

Indis sliep het liefst met haar hoofdje bovenop de rug van Ritchie en dat waren ook twee handen op één buik.  Het was grote liefde tussen hen!

Koppelingspoging met nieuwkomertje Eleni

Hij was op 7 februari vorig jaar binnen gekomen en ik zou hem als blijvertje registreren, want niemand wou deze oude heer zonder snijtanden... Maar helaas is hij dus op 8 februari 2016 in mijn armen overleden... 

Zijn laatste momentjes in mijn armen

Dus zoveel sterfgevallen op korte tijd, het doet iets met een mens... Ik ben er nog altijd niet goed van als ik hier aan denk, en zeker konijntjes met tandproblemen die mijn hart gestolen hebben... Maar langs de andere kant denk ik ook dat ze hier goed verzorgd zijn geweest, met lekker eten en goed voer en liefde en aandacht van mij of een soortgenootje... En ik mag me ook niet laten gaan en te verdrietig zijn, want de andere konijntjes hebben mij ook nodig, in afwachting van een goede thuis...

En we hebben ondertussen ook al een paar keer de regenboog gezien, teken dat ze allemaal goed gearriveerd zijn en het goed stellen. One day, we will meet again... Maar nu nog niet, mama moet nog véél konijntjes redden en helpen!!!