Een vreemde opvanger...

Vorige maand, op 9 juni, riep mijn man me, met de mededeling dat er een reisduif op ons terras zat, helemaal tegen het raam.  Het diertje zag er op zich niet al te best uit en kon ze vrij makkelijk pakken. Ik controleerde de pootjes en de vleugels, maar daar scheelde er precies niets aan.  Tja, daar zitten we dan met een dier waar ik totaal geen ervaring mee heb... Gelukkig heb ik altijd wel vogelvoer staan voor in de winter, dus ik vulde daar een potje mee, en het diertje begon spontaan te pikken en te eten. We haalden de duif ook weer uit het bakje om de nummers van de ringen goed te kunnen noteren en te zien wat we konden doen...

Duifje in de transportbox

Pikkepikkepikke, lekker eten!

We gingen ook even langs bij de buurman om te zien of hij wist wat we konden doen, aangezien hij ook wel een paar duiven houdt op zijn boerderij... Veel wijzer werden we niet, maar we kregen wel wat duivenvoer mee.  We plaatsten Duifje in één van de vrijstaande ruime konijnenhokken, waar hij stilaan open bloeide en actiever werd, en zich niet contant verstopte in de bovenkant van een kattenbak zoals de eerste dag...

De ringen, deze metalen ring bleek met het telefoonnummer van de eigenaar te zijn

Na wat onderzoek bleek het een duif uit Noord-Frankrijk te zijn, dit jaar geboren en in mijn beste Frans sprak ik een berichtje in bij de voorzitter van de club waartoe de duif behoorde na wat opzoekingswerk, maar helaas nooit iets terug gehoord.

Mooi duifje!

Medewerkster Wendy was ook langsgekomen met krachtvoer en vitaminen, aangezien haar vader ook al geruime tijd duiven heeft, weet ze er ook behoorlijk wat van.  Het diertje bleek veel te mager te zijn, en bovendien een beginstadium van coccidiose.  Gelukkig had ik nog Baytril voor konijnen en duiven staan, dus deden we dat maar in het drinkwater om te herstellen.

Een duif in het konijnenhok...

Ook de Belgische en Franse duivenbond heb ik op de hoogte gebracht van onze "vondst". Uiteindelijk kreeg ik het nieuws dat één van de ringen het telefoonnummer was van de eigenaar, en dan weer maar mijn beste Frans boven gehaald om hem te vertellen dat één van zijn duiven dus hier geland was en wat ik moest doen.  De eigenaar woont in Douai, ten zuiden van Rijsel, maar was wat te ver om te komen ophalen, en hij zou een doosje sturen om hem in te verzenden, ofwel moest ik de duif loslaten als hij weer op krachten was, in de hoop dat hij zo wel weer thuis zou geraken. Blijkbaar was het een veelbelovende duif, want tijdens de trainingen liep alles supergoed, maar op zijn eerste wedstrijdvlucht liep het dus mis, en belandde bij ons.  Het beestje wist waarschijnlijk wel dat hij hier in goede handen zou zijn... En ik was wel blij om te horen dat de duif gewenst was...

Lekker soezen

Duifje werd steeds actiever en poseerde mooi voor de foto

Helaas vond ik Duifje de zondagmorgen dood in het hokje, en ik was er helemaal kapot van.. Ik deed zo mijn best om het diertje te laten herstellen, maar het mocht helaas niet zijn... Niets aan te doen, de dood maakt nu eenmaal ook deel uit van het leven.  Duifje zit op dit ogenblik in de diepvries, omdat ik nog geen bericht terug heb gehad wat er gedaan moet worden met de ringen, en dan krijgt hij een plaatje bij de konijntjes in de tuin...

RIP, lief Duifje...