Een triest verhaal...

Mimi voelt en hoort voor het eerst haar Mama, broertjes en zusjes, het voelt warm en veilig aan.

Om haar heen hoort ze veel geluiden en stemmen het is er erg druk, wat haar best angstig maakt, maar ze kan lekker wegkruipen bij haar familie.

Af en toe word er hard geklopt op haar huisje, wordt haar warme nest opzij gegooid en wordt ze opgepakt wat ze eigenlijk helemaal niet leuk vind.

Na een aantal weekjes kan ze om zich heenkijken en ziet voor het eerst dat haar huisje uit allemaal ramen bestaat en het gebeurt steeds vaker dat handen haar benaderen
Waar kan ik heen vluchten, waar is een schuilplek????
Oh jee ik vind dit eng, ik wil dit niet.

Op een dag staan er mensen om haar huisje en wordt ze opgetild en in een doosje gestopt.
Ze begrijpt er helemaal niets van.

Opeens gaat het doosje open en kan zij eruit stappen in een lekker warm nestje met heel veel hooi en stro en wordt ze superveel geknuffeld.

Dan wordt het donker en koud en voelt ze zich vreselijk alleen, maar als ze helemaal tegen de zijkant gaat liggen voelt ze de wind niet zo erg.
Kon ik maar tegen iets warms aankruipen!

Gelukkig is het snel weer licht en staan de kinderen er alweer om haar eten te geven en haar te knuffelen.

Elke dag wacht Mimi op dat kleine beetje aandacht waar ze zo van houd. Maar op een dag staan de kinderen er niet als het licht wordt en wordt het warme nestje met hooi steeds viezer.

Wat heb ik verkeerd gedaan dat ze mij geen aandacht meer geven? En wat zou ik graag even rondhuppelen 😐.

Dan breekt de lente aan en wordt het wat gezelliger in de tuin en mag ik af en toe in een rennetje lopen op het gras.
Wat gaaf dat ik zo hoog kan springen en over de ren heen kom zodat ik ook de rest van de tuin kan gebruiken.

Ik heb een geweldig leuke dag maar opeens rent iedereen achter mij aan en wordt ik gevangen en in mijn kleine hokje terug gezet.
Wat heb ik verkeerd gedaan?

Na de lente komt de zomer en ik heb heel vaak dorst en heb het warm in mijn hok.
Als ik dan drinken krijg moet ik er eigenlijk heel zuinig mee doen omdat ik niet weet wanneer er weer tijd voor mij is en ik weer schoon water krijg.

De herfst breekt aan en de regen klettert in mijn hokje zodat ik vaak op een natte ondergrond zit, maar wat ben ik blij als de kinderen mij af en toe komen aaien.

In de winter wordt het echt koud en als ik de kinderen zie ren ik hard heen en weer om te laten zien dat ik zo graag even een aai over mijn bol zou willen, zoals het in het begin altijd was.

Na 8 jaar voel ik me moe en geef het op. 😥

Mimi heeft haar hele leventje alleen in een vreselijk klein hokje geleefd in alle eenzaamheid en moest eigenlijk altijd overleven.

Konijnen moeten een maatje, de ruimte, verzorging en aandacht.... laat je goed voorlichten voor je een konijn aanschaft zodat er niet nog meer konijnen zo een vreselijk bestaan zullen hebben zoals Mimi.

Overgenomen van https://www.facebook.com/Het-Knaagdierencentrum-369361729848574/