Al een paar maand verzorgen we Rolfje, een superlieve Franse hangoor, maar het is een kneusje... Hij heeft namelijk het Floppy Rabbit Syndrome, waardoor hij niet meer op zijn pootjes kan staan. Zijn pootjes staan alle kanten op, vandaar ook zijn bijnaam, ons spinnetje...
Pasfoto van Rolfje na binnenkomst
Rolf is samen met zijn mama en een aantal broers en zusjes op 23 mei 2017 bij ons gekomen. Een dame met poezen kreeg regelmatig "kleine konijntjes" cadeau van haar kat. In het begin kon ze er zelf een huisje voor zoeken, maar dat lukt niet meer na een paar konijntjes. Ze contacteerde me en ik zei dat we ons wel over de jonge konijntjes konden ontfermen, maar ze ging zelf verder op onderzoek uit.
Uiteindelijk bleken de konijntjes uit een achterliggende tuin te komen, en de kat zat daar telkens op de loer om de jongen te pakken en naar huis te brengen. Ze belde aan, en de eigenaar was "blij" omdat ze het nogal ambetant vond met al die loslopende jongen en een tuin vol putten en bulten...
Dus kwamen mama en de kids mijn richting uit. Mama was nogal knorrig naar de kleintjes toe, maar ze aten al goed zelfstandig, dus splitste ik hen op.
Op een dag (15 juni 2017) kon Rolfje niet meer op zijn pootjes staan, en na enig opzoekwerk vond ik dus dat het ging om het Floppy Rabbit Syndrome. Helaas is er daar maar weinig over te vinden...
Eerste foto nadat ik hem gevonden had...
Hij werd de eerste weken behandeld met onderhuids vocht, extra vitamines, mineralen en zouten, maar helaas zonder al te veel verbetering. Op den duur moest hij maar liefst 6 injecties per dag krijgen, zijn kleine lichaampje was al helemaal kapot geprikt en op den duur had hij ook pijn door de injecties, waardoor ik besloot om de behandeling stop te zetten en hem zo goed mogelijk te verzorgen.
Hij woont bij ons in de keuken, waar wel vaker zieke konijntjes staan, in een hokje onder een klamboe, om te vermijden dat er vliegen eitjes op hem gaan leggen, met alle gevolgen vandien. Hij is een klein beetje mobiel, maar niet super veel. Daarom ligt hij ook op een puppypad om de urine zoveel mogelijk op te vangen, en krijgt hij ook 1 à 2 keer per week een badje om de keuteltjes die blijven plakken weg te doen.
Gelukkig heeft hij zijn eetlust nooit verloren! Hij is al flink gegroeid, maar toch nog superklein in vergelijking met zijn broer die onlangs is verhuisd. Je zou niet zeggen dat het een Franse hangoor is... In het begin had hij een drinkbakje, maar regelmatig stootte hij die om bij het verschuiven. Nu krijgt hij minstens 1 stronk witloof per dag, aangevuld met o.a. verse peterselie.
Het grappige is, dat hij ook heel alert is. Vanaf hij me in de keuken hoort, begint hij volop te bewegen en zo dus geluid te maken, zodat ik het hoor. Want dan weet hij dat hij wel weer een aaitje en wat lekkers krijgt van me!
Beter zal hij vermoedelijk nooit worden, maar we proberen hem uiteraard zo goed mogelijk te verzorgen, omdat hij toch ook een kans moet krijgen op een mooi leven. En zolang hij goed blijft eten en ondanks alles actief en levenslustig is, waarom zouden we hem dan een spuitje moeten geven?
Hij heeft nu wel wat last van doorligwonden, maar dankzij goede raad op een Facebookgroep voor gehandicapte konijntjes ga ik nu zijn huisvesting wat aanpassen in de hoop dat hij ook zo sneller geneest...
