Fuck de fokkers!

We kregen via één van onze adoptanten half oktober de melding binnen dat ze 5 konijntjes gevonden hebben in een doos in de velden rond Oostburg.  De konijntjes hadden ze tijdelijk bij hen kunnen huisvesten, maar ze namen toch contact met ons op, omdat 5 stuks toch wel te veel was om te blijven verzorgen. Ze gingen er zelf eentje houden, eentje kon naar een vriendin en de overige 3 werden op 19 oktober bij ons binnen gebracht.  Als snel werd duidelijk waarom deze jonge Franse hangoren van vermoedelijk een week of 7 zo vreselijk aan hun lot werden overgelaten...

Het groepje van 5 lieverds

Eén van de eerste dingen die ik altijd check bij nieuwe binnenkomers, dat zijn de oren, geslacht en vooral de tandjes. Bij alle drie was er in kleine of grote mate wat mis met de tandjes... De wildkleurige met de prachtige ogen, die hier de naam Gwindor kreeg, was helaas door de autorit aan het stressen.  Ik heb hem lange tijd geknuffeld en daarna nog even bij broer en zus gezet, zodat ik papjes en pijnstilling voor hem kon klaarmaken.  Maar helaas zijn we zo ver niet geraakt... Hij was al veel te ver weg, en toen we in de zetel gingen zitten, duurde het helaas niet lang meer voor hij de oversteek maakte... Ik vind het altijd verschrikkelijk om een konijn te zien sterven, maar langs de andere kant ben ik wel blij dat ik ze zo nog kan begeleiden op hun laatste tocht...

Gwindor, een prachtige ram met nog prachtiger blauwe ogen...

Zijn snijtanden

De laatste momenten voor het geknuffel

Slaapzacht, lieve Gwindor...

's Avonds ben ik dan maar meteen in het spreekuur naar de dierenarts gegaan om te checken hoe het met de andere was, en daar bleek inderdaad dat ze serieuze tandproblemen hadden, en we legden meteen voor de week nadien een nieuwe afspraak vast om de tandjes bij te vijlen en vooral de kiezen te checken.  Zowel bij overleden Gwindor als broertje Haldir en zusje Indis voelde ik onder de kaak een serieuze verdikking, en ik wist dat dit absoluut niet goed was... Nog nooit had ik zo reikhalzend uitgekeken naar de maandag, zodat we eindelijk zouden weten wat er verder aan de hand was, maar ik hield ook wel rekening met slecht nieuws.

Lekkere papjes eten!

Kiekeboe lieve mammie!

In de dagen erop verzorgde ik Haldir en Indis met heel veel liefde.  Zusje was een stuk actiever en at vrij goed, terwijl Haldir leefde op papjes... Ik weekte korrels in water, zodat hij dat makkelijker kon oplikken, en ook groenten in de blender zodat hij zelf niet te veel hoefde te knabbelen.  Elke keer at hij zijn kommetjes met heel veel smaak op, en ik hoopte dat hij op die manier toch zou aansterken voor de narcose voor het vijlen en onderzoeken van de tandjes.

Het was ook aandoenlijk hoe die twee lieverds met elkaar om gingen.  Zusje lag vaak languit, en dan lag Haldir er wat bovenop, precies om haar te beschermen.  En het duurde tot zondag voor ik ook hem languit zag liggen en genieten van het leven.

Twee handen op één buik!!!

Eindelijk was het maandagmorgen en was ik opgelucht dat we eindelijk zouden weten wat er gaande is met hen.  Over de middag had ik een gemiste oproep van de dierenarts, en ik voelde dat er iets mis was... Uiteindelijk bleken ze er alle twee heel erg aan toe te zijn, met abcessen onder de kiezen, en bij Haldir was dit al uitgezet tot in het bot.  Een operatie zou kunnen, maar zou heel zwaar zijn, en het was dan ook maar de vraag of hij die operatie wel zou overleven.  Want zelfs nu, toen hij onder narcose was voor het vijlen en het onderzoeken van de kiezen, was hij al aan het schreeuwen van de pijn. En hoe zeer ik al mijn hart verkocht had aan deze lieve Franse hangoor met de zware tandproblemen, toch moest ik de ontzettend zware beslissing nemen om hem te laten gaan. Ik had enigszins al rekening gehouden met het slechtste scenario, maar het blijft ontzettend hard om hem te moeten laten inslapen.  Ik troost me met de gedachte dat hij hier in zijn laatste week meer liefde en aandacht en lekker eten heeft gehad dan in de eerste weken van zijn veel te korte leventje... Liefde is ook kunnen loslaten, en hij is vredig en zonder pijn kunnen vertrekken naar de konijnenhemel.

Röntgenfoto van de tandjes van Haldir...

Nog even een laatste knuffel...

Tot ooit, lieve Haldir!

Het grote abces onder zijn kinnetje...

Slaapzacht, mijn allerliefste Haldir...

Bij Zusje Indis was één van de snijtanden afgebroken en via die opening kwam er ook etter van onder de kiezen naar buiten.  Bij haar is het dus ook erg, maar we willen nu alles op alles zetten om haar er door te krijgen, en we hebben ook al beslist dat ze sowieso hier mag blijven.  Ik wil toch proberen om één van de drie sukkelaars te helpen en een goed leven te geven, dat ben ik aan Gwindor en Haldis verschuldigd. We gaan nu met sterke antibiotica en goede voeding proberen dus de ontsteking weg te krijgen, zodat we over een paar weken kunnen zien hoe de situatie is om dan verder te opereren.  

Schedelfoto van Indis

Uiteraard houden we jullie verder op de hoogte van haar situatie.  's Avonds hebben we haar ook bij weduwnaar Ritchie (zonder snijtandjes) gezet nadat Mopsie was overleden en zo te zien klikt het wel tussen die twee.  Ik wou ze gewoon zo snel mogelijk een vriendje geven, zodat ze niet te eenzaam zou zijn na de dood van broertje, want het waren op zich twee handen op één buik... En Ritchie ging normaal gezien met Mopsie ook begin november verhuizen, maar helaas heeft zijn vrouwtje het niet gehaald.  En aangezien niemand verder interesse getoond heeft in ons oude rammetje zonder snijtanden, besloot ik maar om ze samen een kans te geven om gelukkig te zijn.

Het was meteen grote liefde tussen Indis en Ritchie

En bij deze dus een welgemeende FUCK YOU naar de fokker die deze ellende op zijn geweten heeft! Een fokker die zichzelf dierenvriend noemt, die neemt gepaste maatregelen, maar laat de dieren niet zomaar aan hun lot over in een doos!!! Wie weet hoe lang die diertjes al hebben moeten afzien van hun abcessen... En helaas zijn er waarschijnlijk veel zo'n fokkers, die enkel uit zijn op het geld en totaal niet wakker liggen van dierenwelzijn.  Want ik vraag me dan uiteraard ook af, hoe zit het met de moeder en met de vader, want tandproblemen zijn erfelijk... En ik zal ook nooit kunnen begrijpen waarom mensen konijnen of dieren in het algemeen, zomaar op straat zetten, helemaal aan hun lot overgelaten... Ze weten toch dat die dieren ten dode zijn opgeschreven, of hopen ze alsnog dat er iemand op die vaak verlaten plaats zal voorbij komen om de dieren te redden... Geen idee, maar ik ga wel de vuile werkjes opknappen, ik ga me wel uitsloven om papjes te maken, ik ga wel naar de dierenarts rijden en de hoge medische kosten betalen, ik ga wel de kleintjes begeleiden naar de overkant, en ik zal ze wel begraven en ziek zijn van verdriet.  Meneer of mevrouw de fokker was er met een kartonnen doos toch makkelijker en goedkoper van af...