Hiernamaals...

Halloween... Hoog tijd voor een verhaal met konijnen in de hoofdrol...

In het mytische land Trigiorria is er een legende over het Geesten Festival van de Konijnen.
Op het einde van de maand oktober, als de grens tussen de wereld van de geesten en de echte wereld heel dun is, kunnen mensen die een geliefde verloren zijn in de loop van het afgelopen jaar, naar het Geestenbos gaan.  De pas overleden familieleden zwerven dan in het bos, wachtend op het moment dat de grens tussen het hier en nu en het hiernamaals dun genoeg is om de oversteek te maken.  En op dat moment hebben de familieleden nog de kans om afscheid te nemen van hun overleden dierbare.
De familie kampeert dan buiten het bos, soms een paar dagen, soms een week, wachtend op de boodschapper.  Die boodschapper is een wit konijn.  Als het dichterbij komt, zit de familie rustig te wachten tot het konijn een plaats uitkiest om neer te gaan zitten.  Dan staart hij met zijn robijnen ogen en draait hij zijn lange oren in hun richting.  Op dat moment spreekt de familie de naam uit de van de overleden geliefde en geven ze een laatste boodschap mee aan hun dierbare. Op het einde wordt een bedanking gegeven aan het konijn, meestal in de vorm van lekkere groentjes, zoals wortelgroen of radijsjes.  Het konijn gaat op de achterpoten staan, eet van het groen en draait zijn oren naar achter, om zo de boodschap van de familie op te slaan.
Vervolgens huppelt het konijn terug het bos in, met de boodschap voor de geest. Zijn robijnen ogen kunnen de geesten van de andere wereld zien, en met hun scherpe neus kunnen ze snel de verzamelde familie vinden.  Eenmaal bij de geest, openen ze hun oren, zodat de geest de echo's van de boodschap kan beluisteren en op die manier is de geest klaar om de oversteek te maken.
Maar helaas zijn niet alle geesten in het Geestenbos zo welwillend. De geluiden die uit het bos komen, zijn vaak griezelig en daarom blijft de familie liever aan de rand van het bos, en maakt ze gebruik van de konijnen om hun boodschap over te brengen.  Op bepaalde momenten worden donkere schaduwen gezien tussen de bomen door, maar ze geraken niet uit het bos.  Daar zorgen de zwarte konijnen in het bos voor. Bij de minste aanraking tussen de geest en het zwarte konijn, verdwijnt de donkere geest in de gitzwarte vacht van het konijn... En hoe meer zwarte konijnen in de buurt van de geest, hoe sneller dat ze weer verdwijnt.  Ze verdwijnt zo snel dat de mensen niet weten of het nu een schaduw van een geest was of de schaduw van de huppelende konijnen...
Vandaag de dag worden vele konijnen als huisdier gehouden en worden beschouwd als een echt familielid.  In feite wordt de adoptie van een konijn na het overlijden van een dierbare als een zegen voor het huis beschouwd.  Als een wit konijn op z'n achterpoten staat en staart in het niets, dan mag je er zeker van zijn dat het een vriendelijke geest verwelkomt in je huis.  En een zwart konijn zou dan de boze geesten eerder verjagen.

Vertaald van http://www.larping.net/bunny/SFR.html

Met dit verhaal in het achterhoofd is het misschien daarom dat albino-konijnen of zwarte konijnen minder kans maken op adoptie, maar met dit verhaal zouden mensen beter moeten weten!