Het Vrolijke Konijnenhol: Getuigenis van een gedumpt konijn...

Celeste is een prachtige NHD dame die vrijdagavond uit een rijdende auto is gegooid aan Ardooie bos... Medewerkster Wendy kreeg deze melding binnen van een poezenmoeder die dit gehoord had, en ze besloot te gaan kijken, maar zonder succes. Op zaterdagmiddag zijn wij dan samen gaan kijken, in de hoop het arme diertje te kunnen vangen.

Dit is haar verhaal...

Ik werd gisteren door mijn "baasjes" in een doos gestopt, en we gingen een ritje maken in de auto. Het was al laat, ik had nog nooit eerder zo laat in de auto gezeten.Voor ik het goed en wel besefte, zwierde de deur open en zweefde ik door de lucht... Ik kwam met een smak op de harde grond terecht, maar gelukkig voelde ik me al bij al behoorlijk ok. Het werd donker en ik werd bang, bang van de vele geluiden rondom me op deze plaats vol lange dingen die in de lucht groeien. Ik veranderde mezelf in een heel klein bolletje en viel in slaap...Ik werd wakker door de mooie liedjes van vogeltjes... Ik had honger en dorst... Ik huppelde wat rond, maar ik voelde me ook zo moe... Ik hijgde ook, want het was warm, mijn neusje zat helemaal dicht en ik had niet zoveel kracht om veel te doen. Ik bleef dan maar onder een raar metaal ding een beetje in de schaduw liggen.Tot ik plots handen rond me voelde, en 3 gezichten keken me aan. Ik was veel te verzwakt om tegen te spartelen en ik keek ze met grote bange ogen aan. Ik voelde wel liefde uit de handen stromen. We liepen terug naar de parkeerplaats waar ik gezweefd had en ik was bang, want ik wilde dat niet nog een keer meemaken!!! En plots kwamen er twee dames op de mensen die me vasthielden afgestapt. Ze vroegen of ze mij gevonden hadden hier. Ze begonnen te praten over konijntjes, over mij. Mijn "baasjes" vonden het niet nodig om mij te verzorgen en hebben mij blijkbaar uit de auto gegooid, zeiden ze... En dat ik snel naar de dierenarts moest, want ik heb syfillis of zoiets. Ik weet alleen dat het niet leuk is, want ik kan niet zo goed ademen... De mensen die me vasthielden, hebben blijkbaar ook meisjes, en één van die meisjes lijkt op mij! En ze hebben zelfs gezegd, dat als ik genezen ben, ik mischien bij hen mag komen wonen. Dat klinkt superleuk!Ik werd dan in een soort plastic doos gestopt en ik kreeg lekkere brokjes. En dan weer een auto in. Ik ben nog nooit zo bang geweest, maar toch voelde ik dat die mevrouw links naast me, het goed met me voorhad, want ze was iedere keer tegen mij aan het praten, maar ik was te bang om te horen wat ze allemaal zei.We stopten bij een wit huis, bij de dokter zei ze, om medicijnen te krijgen, zodat ik beter kan worden. Ik kreeg twee smalle ijzeren dingen in mijn huid, en het prikte wat. Maar ik liet het allemaal gebeuren, ik wist dat het voor mijn neusje en zo was. En dan moest ik weer de auto in. Maar deze keer was ik niet bang, ik voelde iets in mijn aderen stromen. Die dame nam het bakje mee naar een kamer in haar huis, de badkamer zei ze. Want ik mag niet bij andere konijntjes komen, want wat ik heb is besmettelijk blijkbaar. Ik hoop maar dat ik snel genees, want ik zou graag kennis maken met andere konijntjes...En ik wil ook nog een grote, welgemeende FUCK YOU zeggen tegen mijn vorige baasjes, die het nodig vonden om mij uit een rijdende auto te gooien bij het bos in Ardooie, denkend dat ik wel zou overleven. Ik denk dat ik niet lang geleefd zou hebben zonder mijn reddende engelen, want ik was gewoon om eten en drinken te krijgen, niet om het zelf te zoeken. En omdat ik zo ziek ben, ging het zeker niet lang geduurd hebben, en wie weet welke dieren ik allemaal zou tegenkomen in dat donkere bos..

We hebben zaterdag al haar verhaal online op Facebook gezet, met héél véél reacties en gedeelde berichten tot gevolg. Voor het ogenblik doet ze het behoorlijk goed, en hopelijk gaat de antibiotica nu snel haar werk doen! We hopen maar dat haar verhaal mensen de ogen doet openen, en beseffen dat dieren geen wegwerpartikelen zijn, maar ook een kans verdienen op een betere toekomst. En daar blijven wij ons ten volle voor inzetten!!!