Zaterdag checkte ik op het eind van de vaccinatiedag even mijn mailtjes en ik kreeg te lezen dat er plots in de tuin waar 2 van onze geadopteerde Franse hangoren wonen, er plots een 4-tal kleine pluizenbolletjes rondliepen...
Hmmm, we vonden het wat vreemd, omdat we er van uit gingen dat beide FH's vrouwtjes waren. Ik wou er uiteraard het fijne van weten, dus gingen we zondagmiddag (Vicky en Wendy) richting de tuin in Tielt.
Deze foto kregen we doorgestuurd van de ukkies in de tuin
Ik had er al de ganse morgen mijn hoofd over gebroken, wat er aan de hand kon zijn... En toen we het berichtje kregen dat er 9 kleintjes gespot waren in het gras, wist ik het helemaal niet meer!
* Ofwel was 1 van de FH's toch een mannetje en ging het dus om hun nest, maar ik kon me niet voorstellen dat ik het verkeerde geslacht had bepaald, zeker niet bij grote rassen is het normaal gezien overduidelijk.
* Ofwel was het laatste vrouwtje toch zwanger bij binnenkomst, maar ik had al snel reactie terug van de persoon waar ze vandaan kwam, dat ze niet met andere konijnen had samen geweest.
* Ofwel was 1 van de vrouwtjes gedekt door een wild konijn in de buurt, maar dan zouden de konijnen wildkleur moeten hebben, omdat dit kleur dominant is.
* Ofwel is het een nest van een voedster dat in de tuin haar nest heeft gemaakt, omdat ze zich veilig voelde omdat er nog konijnen in de buurt waren.
Dus ik richting Wendy om haar op te pikken en dan reden we samen door naar Tielt. Het ging om een tuin in het centrum, quasi helemaal afgesloten, dus het mysterie bleef.
Eerste werk was uiteraard Maya en Ferrari checken. Ferrari was overduidelijk een vrouwtje maar er kwam geen melk uit de tepels. Maar we schrokken wel bij Maya, toen we ballen zagen verschijnen... Maar vermoedelijk is hij onvruchtbaar, want hij heeft dus ook een tijdje in mijn buitengroep geleefd (in de veronderstelling dat het om een voedster ging) en het ging met mijn rammetje Spookje en er zijn nooit kleintjes van gekomen. Maya werd prompt omgedoopt in Masserati en mag zich deze week aan een bezoekje bij de dierenarts verwachten voor de zekerheid.
Ondertussen begonnen we ons verder "onderzoek" naar de oorsprong van de kleintjes, en zagen we er eentje weg lopen, en zich verschuilen tussen de planten. Met een visnet konden we al snel deze avontuurlijke kerel vangen.
Een tweede konijn bleek op de parking voor het huis te zitten, en we probeerden het via een paadje naar een poortje te jagen, waar ik klaarstond met het net. Maar blijkbaar was er een gat in de muur, en het kleintje verschanste zich daarin. De vangkooi hadden we niet bij, dus we hebben dan uiteindelijk de muur gebarricadeerd en gevraagd aan iemand om de kooi te brengen.
Eenmaal terug in de tuin, liep er nog eentje rond, die we ook snel met het vangnet hebben kunnen pakken. In afwachting van de vangkooi gingen we dus verder, naar de verste uithoek van de tuin, waar ook bijna niemand komt. Blijkbaar was daar het hol en wist de eigenaar me te vertellen dat er soms een konijntje de afslag naar rechts nam, onder een pallet in plaats van naar links het holletje in. Er lagen zakken potgrond op, en toen we die verplaatsten, zagen we een wit-grijs bolletje zitten, die we ook snel daar konden vangen.
We besloten om het hol verder te inspecteren. Sowieso was het hol toch te klein om van een Franse hangoor te zijn, dus de enige optie bleef dus dat een voedster de tuin had uitgekozen om haar jongen te verbergen. Omdat we ook nergens in de buurt sporen vonden van andere konijnen en er door de eigenaars geen ander volwassen konijn gezien was de laatste dagen, besloten we maar om de rest van de konijntjes uit te graven. Onze theorie is dat de moeder vermoedelijk gepakt is geweest door een hond in de aanpalende tuinen en de kleintjes zelf naar buiten zijn gekomen om op zoek te gaan naar voedsel.
Een ander konijntje had zich nog weten te verschansen in een hoop houtblokken, en terwijl ik bezig was met het hol uit te graven, kon Wendy de blokken voorzichtig verwijderen, tot het kleintje geen kant meer op kon.
We begonnen te graven, en ik probeerde met mijn arm er helemaal in te geraken, maar ik zat nog niet op het einde. We zijn dan voorzichtig begonnen met van aan de ingang de gang bloot te leggen en dan telkens voelen met een stok en met de arm tot het einde voelbaar was. Er zaten helaas voor ons ook nog vele wortels en dergelijke in de grond, waardoor we moesten zoeken naar "het einde van de gang". We begonnen verder te graven, en plots schoten 3 pluisjes uit de gang, onder de pallet. En zo hadden we er weer snel 3 bij gevangen, en ze werden allemaal samen in een grote doos gestoken. Op dat moment hadden we er al 6, plus het eentje in de muur, wat dus betekende dat er zeker nog 2 konijnen in het hol moesten zitten.
Uiteindelijk na wat passen en meten en ondergrondse foto's nemen, kwamen we in het holletje terecht. We maakten het gat wat groter, en we konden de laatste kleintjes uit het holletje vissen, en bij hun broers en zusjes plaatsen.
We namen de doos mee naar het huis, installeerden de vangkooi en konden even bekomen van ons avontuur... We gingen gewoon een keer kijken wat het nu kon geweest zijn, en gingen naar huis met 9 kleintjes zonder mama, want de laatste zat ook al vrij snel in de kooi.
Het zijn alvast mooie en schattige dieren, vermoedelijk halfgrote hangoren, want hier en daar beginnen de oortjes wat te hangen.
Eenmaal thuis bij Wendy aangekomen, hebben we de de geslachten bekeken in de mate van het mogelijke, en we komen uit op 3 vrouwtjes en 6 mannetjes. Zij heeft het kleinste konijntje bijgehouden en de overige 8 hebben we eerlijk verdeeld, omdat geen een van ons zo'n grote groep kan huisvesten, zeker ook niet na de toevloed van dieren uit het faillissement dat we eerder in de week zijn gaan oppikken...
En nu is het afwachten en hopen dat ze het allemaal overleven... Ze krijgen alvast bij mij (en ook bij Wendy) junior korrels (Science Selective), hooi en een potje met melk. Blijkbaar is dat potje altijd uit, en soms zet ik dus 3 nieuwe potjes per dag. Ik weet natuurlijk niet wie hoeveel eet, maar ik probeer 's avonds wel nog wat bij te voederen, zeker het kleinste van de hoop. Ik laat ze verder zoveel mogelijk met rust, ze staan in de garage op een donkere plaats, ze hebben een soort van nestje in een houten bakje, en ze hebben ook een lekker warme Snuggle Safe om op te liggen. Af en toe kom ik wel even om het hoekje piepen om te zien wat ze doen, maar meestal liggen ze samen.
Ik heb wel al gemerkt dat ze vooral verzot zijn op gedroogde kruiden, dus dat geven we dan ook maar overvloedig aan hen.
We weten uiteraard de leeftijd van de kleintjes niet exact, maar ik gok op een weekje of 4-5. Dat betekent dat ze al zelfstandig kunnen eten, maar nog steeds melk krijgen van de moeder. Dat willen we uiteraard proberen te simuleren in hun hokje.
* Ofwel is het een nest van een voedster dat in de tuin haar nest heeft gemaakt, omdat ze zich veilig voelde omdat er nog konijnen in de buurt waren.
Maya vooraan en Ferrari achteraan
Blijkbaar heeft Maya (nu Masserati) wel eerder een typische kop voor rammen
Dus ik richting Wendy om haar op te pikken en dan reden we samen door naar Tielt. Het ging om een tuin in het centrum, quasi helemaal afgesloten, dus het mysterie bleef.
Eerste werk was uiteraard Maya en Ferrari checken. Ferrari was overduidelijk een vrouwtje maar er kwam geen melk uit de tepels. Maar we schrokken wel bij Maya, toen we ballen zagen verschijnen... Maar vermoedelijk is hij onvruchtbaar, want hij heeft dus ook een tijdje in mijn buitengroep geleefd (in de veronderstelling dat het om een voedster ging) en het ging met mijn rammetje Spookje en er zijn nooit kleintjes van gekomen. Maya werd prompt omgedoopt in Masserati en mag zich deze week aan een bezoekje bij de dierenarts verwachten voor de zekerheid.
Ondertussen begonnen we ons verder "onderzoek" naar de oorsprong van de kleintjes, en zagen we er eentje weg lopen, en zich verschuilen tussen de planten. Met een visnet konden we al snel deze avontuurlijke kerel vangen.
We hebben het eerste kleintje gespot!
Een tweede konijn bleek op de parking voor het huis te zitten, en we probeerden het via een paadje naar een poortje te jagen, waar ik klaarstond met het net. Maar blijkbaar was er een gat in de muur, en het kleintje verschanste zich daarin. De vangkooi hadden we niet bij, dus we hebben dan uiteindelijk de muur gebarricadeerd en gevraagd aan iemand om de kooi te brengen.
Eenmaal terug in de tuin, liep er nog eentje rond, die we ook snel met het vangnet hebben kunnen pakken. In afwachting van de vangkooi gingen we dus verder, naar de verste uithoek van de tuin, waar ook bijna niemand komt. Blijkbaar was daar het hol en wist de eigenaar me te vertellen dat er soms een konijntje de afslag naar rechts nam, onder een pallet in plaats van naar links het holletje in. Er lagen zakken potgrond op, en toen we die verplaatsten, zagen we een wit-grijs bolletje zitten, die we ook snel daar konden vangen.
Ferrari kwam even checken wat we aan het doen waren en
toen was het ook overduidelijk dat zij niet in het hol kon geraken...
We besloten om het hol verder te inspecteren. Sowieso was het hol toch te klein om van een Franse hangoor te zijn, dus de enige optie bleef dus dat een voedster de tuin had uitgekozen om haar jongen te verbergen. Omdat we ook nergens in de buurt sporen vonden van andere konijnen en er door de eigenaars geen ander volwassen konijn gezien was de laatste dagen, besloten we maar om de rest van de konijntjes uit te graven. Onze theorie is dat de moeder vermoedelijk gepakt is geweest door een hond in de aanpalende tuinen en de kleintjes zelf naar buiten zijn gekomen om op zoek te gaan naar voedsel.
Een ander konijntje had zich nog weten te verschansen in een hoop houtblokken, en terwijl ik bezig was met het hol uit te graven, kon Wendy de blokken voorzichtig verwijderen, tot het kleintje geen kant meer op kon.
We begonnen te graven, en ik probeerde met mijn arm er helemaal in te geraken, maar ik zat nog niet op het einde. We zijn dan voorzichtig begonnen met van aan de ingang de gang bloot te leggen en dan telkens voelen met een stok en met de arm tot het einde voelbaar was. Er zaten helaas voor ons ook nog vele wortels en dergelijke in de grond, waardoor we moesten zoeken naar "het einde van de gang". We begonnen verder te graven, en plots schoten 3 pluisjes uit de gang, onder de pallet. En zo hadden we er weer snel 3 bij gevangen, en ze werden allemaal samen in een grote doos gestoken. Op dat moment hadden we er al 6, plus het eentje in de muur, wat dus betekende dat er zeker nog 2 konijnen in het hol moesten zitten.
Uiteindelijk na wat passen en meten en ondergrondse foto's nemen, kwamen we in het holletje terecht. We maakten het gat wat groter, en we konden de laatste kleintjes uit het holletje vissen, en bij hun broers en zusjes plaatsen.
Met de camera in de konijnenpijp om te zien waar het hol precies was
We namen de doos mee naar het huis, installeerden de vangkooi en konden even bekomen van ons avontuur... We gingen gewoon een keer kijken wat het nu kon geweest zijn, en gingen naar huis met 9 kleintjes zonder mama, want de laatste zat ook al vrij snel in de kooi.
Het laatste konijntje in de vangkooi
Eenmaal thuis bij Wendy aangekomen, hebben we de de geslachten bekeken in de mate van het mogelijke, en we komen uit op 3 vrouwtjes en 6 mannetjes. Zij heeft het kleinste konijntje bijgehouden en de overige 8 hebben we eerlijk verdeeld, omdat geen een van ons zo'n grote groep kan huisvesten, zeker ook niet na de toevloed van dieren uit het faillissement dat we eerder in de week zijn gaan oppikken...
Even op de rug voor de geslachtsbepaling
Een doos vol konijntjes...
Lekker languit op de snugglesafe!
Ik heb wel al gemerkt dat ze vooral verzot zijn op gedroogde kruiden, dus dat geven we dan ook maar overvloedig aan hen.
We weten uiteraard de leeftijd van de kleintjes niet exact, maar ik gok op een weekje of 4-5. Dat betekent dat ze al zelfstandig kunnen eten, maar nog steeds melk krijgen van de moeder. Dat willen we uiteraard proberen te simuleren in hun hokje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten