Slaap zacht, lieve Xaldo

Heel het weekend heb ik in spanning uitgekeken naar vanmorgen... Want toen mocht ik weer naar de dierenarts om de situatie van Xaldo te evalueren.  Ik besloot om er kort na 8u heen te gaan, en we gingen meteen naar de kennels gaan kijken.  Daar lag hij languit, echt goed zag het er niet uit.  De dierenarts nam hem voorzichtig op, maar door de druk begon Xaldo spontaan te plassen, en op het einde kwam er zelfs bloed mee.  Helemaal niet goed dus...

Na overleg ging ik toch nog proberen om hem vandaag zo goed mogelijk te verzorgen en in de gaten te houden, maar helaas ging het steeds meer bergaf.  Blijkbaar had hij ook bijna geen kracht meer in zijn voorpootjes om op te steunen.  Hij had nog een cortisonespuit gehad voor vertrek, maar die heeft ook niet veel beterschap meer gebracht, in tegenstelling tot de zaterdag en de zondag.

Zo lag hij dus, als een slappe vod

Thuis installeerde ik hem voor even in een grote bak op een lekker zacht fleecematje, terwijl ik vlug mijn ronde deed om de andere konijntjes eten te geven.  Zo kon ik de rest van mijn vrije voormiddag spenderen aan aandacht voor hem.

Af en toe deed hij wel een kleine poging om zijn hoofdje wat rechtop te zetten

Maar dat was meestal van heel korte duur...

Ook de korreltjes werden niet aangeraakt

Hij had ook al van zaterdag nauwelijks nog gegeten, wel wat gedronken, maar ook niet gekeuteld of spontaan geplast.  Dat betekende dus dat hij ook absoluut geen controle meer had over zijn achterwerkje, met alle gevolgen vandien.  Alles stapelt zich in het lichaam op, en hij is zichzelf ook stilaan aan het vergiftigen.  En als konijntjes lange tijd niet eten, krijgen ze darmimmobiliteit en kunnen ze ook sterven...

Ik besloot dan maar om in de zetel te gaan zitten met hem op mijn schoot, en hem nog alle liefde te geven die hij verdiende.  En ik fluisterde ook in zijn oortjes dat het niet erg was om de strijd op te geven, dat we alles gedaan hebben wat we konden, maar dat onze strijd waarschijnlijk verder niet veel zou opleveren. Hij genoot zichtbaar van de aandacht in de mate dat hij nog kon genieten... Ik zag zijn oogjes toch nog een klein beetje fonkelen.

Knuffelen op de schoot

Bij mijn pleegmama

Genieten van de aandacht...

Maar ik moest ook nog gaan werken vandaag, en ik kan niet zomaar verlof nemen op school natuurlijk, maar het was niet met volle goesting.  Ik was liever bij Xaldo gebleven.  Ik plaatste hem terug op zijn fleecematje, en dekte hem ook wat toe, zodat hij zeker niet koud zou hebben. We hadden nog vergadering 's avonds, maar ik ben dan maar in een vrij uur nog even over en weer gereden om te zien hoe het met hem ging. Zo te zien was hij nog een klein beetje verkropen...

Zijn nieuwe positie

Ik pakte hem op, maar ik voelde aan zijn lichaampje dat het helemaal niet goed zat, hij was helemaal verslapt en reageerde ook nauwelijks nog op mijn aaitjes.  Ik besloot dan maar om de moeilijke beslissing te nemen, en naar de dierenarts te gaan voor zijn spuitje. Ik plaatste hem niet in de transportbox, maar een onderkant van een hokje met een handdoek en er bovenop de pamper die vanmorgen in zijn boxje lag.  Tijdens de autorit van een paar minuten hield ik zoveel mogelijk mijn hand op zijn lichaampje.  Maar tegen dat we bij de dierenarts aangekomen waren, voelde ik niets meer.  Even goed gekeken, maar ik zag geen ademhaling meer.  En eenmaal binnen kon de dierenarts alleen maar zijn dood vaststellen helaas.  Aan de ene kant ben ik ook wel blij dat ik de beslissing niet in zijn plaats heb moeten nemen, maar dat hij ook besefte dat we alles hadden gedaan om hem te kunnen helpen... En eens ze die klik hebben gemaakt, kan het snel gaan... Ze hebben enkel nog hun spraak tekort om te zeggen wat ze zelf willen of zelf voelen...

Slaap zacht, lieve Xaldo...

Hij moet nu niet meer afzien, en is hopelijk gelukkig in de konijnenhemel.  Ik heb hem gezegd dat hij maar de groetjes moest doen aan Speedy en met hem spelen.  Ik hoop van harte dat hij hier nog 2 weken gelukkig is geweest, met zijn soortgenootjes buiten in de tuin in de ren... Hij kon toch zo genieten van de aaitjes op zijn neusje.  Ik zal hem wel missen, zelfs al is het "maar" een opvangkonijntje.  De opvangers worden hier op dezelfde manier behandeld als mijn eigen konijnen, en we proberen hen ook zoveel mogelijk ruimte en liefde te geven.  Ik troost me met die gedachte, dat hij hier nog voldoende verzorging en aandacht gekregen heeft die hij verdiende.  Maar het doet altijd pijn om er eentje te moeten afgeven...
Wat de precieze oorzaak is van zijn verlamming gaan we nooit weten. Vermoedelijk is een oudere wonde aan zijn ruggenwervel geraakt door het spartelen.  Wat die vroegere wonde gemaakt heeft, kan het verkeerd oppakken zijn van het konijn aan zijn nekvel...